Kiosk Mgr. Kuijpersplein, Borkel

Uit Erfgoedwiki
Ga naar: navigatie, zoeken

Kiosk Mgr. Kuijpersplein, Borkel

De kiosk op het Mgr. Kuijpersplein, tegenwoordig zo vanzelfsprekend, werd pas gerealiseerd na jaren vergaderen en debatteren. Midden jaren 80 van de vorige eeuw werd, bij de herinrichting van het Mgr. Kuijpersplein, meteen deze kiosk geplaatst. Dat het ruim 50 jaren zou duren voor de kiosk een feit zou zijn, had men in 1932 ook nooit kunnen vermoeden. Tijdens een reguliere bestuursvergadering van fanfare EMOS werd, onder punt 5, het voorstel ‘tot het bouwen van een kiosk gelanceerd’’. Direct werden allerlei plannen besproken want er moet dan toch wel een en ander gebeuren. Dat de kiosk in het centrum moest komen was voor iedereen wel duidelijk. Maar, dan moest het kerkbestuur van de Sint Servatiusparochie, eigenaar van het beoogde terrein, wel instemmen. Daarnaast was er nog de vraag: ‘Wie zal de geraamde kosten van circa ƒ 150,- betalen’? Schaarste maakt vindingrijk en zodoende werden de inwoners benaderd om zowel financieel als facilitair mee te werken. Krap een half jaar later bood J.L. Baken aan om een technische tekening te maken. Die valt meteen goed bij zowel het kerkbestuur als bij het bestuur van de fanfare EMOS. De fanfare hoopte de kiosk officieel in gebruik te kunnen nemen bij de viering van 12½ jarig jubileum van de fanfare. Een prima idee want de kiosk was dan meteen ook het middelpunt van de festiviteiten. Het kerkbestuur stelde wel enkele voorwaarden zoals: ‘het recht van het kerkbestuur om de kiosk te laten verplaatsen en moest er ƒ1,- recht betaald worden’. Dat gaf geen moeilijkheden.

In de Meijerrijsche Courant van 1 januari 1933 werd verslag gedaan van het besluit: tot het plaatsen van een kiosk op het Kerkplein/ nu Mgr. Kuijpersplein. Menigeen zal de aankondiging wellicht anders begrepen hebben dan bedoeld in het krantenbericht want het ging om een verplaatsbare kiosk. Eigenlijk was het niet meer dan een podium van wat planken op schragen en zonder dak wel te verstaan. Om begrijpelijke redenen werd niet zo heel vaak gebruikt gemaakt van deze nieuwe aanwinst. Evengoed waren er af en toe gastoptredens zoals van de harmonie UNA uit Valkenswaard. Toen de geraamde kosten van ƒ 150,- betaald moesten worden, ging het toch erg benauwen bij het bestuur. Er was dan ook, in die tijd toen een brood 19 cent kostte, enorm veel geld mee gemoeid. In 1946 was de oorlog hier in ’t Zuiden net 2 jaar voorbij toen het thema van de kiosk weer actueel werd. Kennelijk was er intussen een plan om de tuin van de pastorie als standplaats te gebruiken. Helaas, pastoor Goyarts was een groot voorstander van de kiosk maar niet van de kiosk in zijn tuin. Hij suggereerde dat de openplek achter café Sprengers, ook grond van de kerk, een veel betere locatie was. Na een lang debat werden vele kiosken uit de omgeving bekeken. Er kwam pas echt vaart in de plannenmakerij toen de EMOS vele mooie prijzen behaalden en de leden hun geduld begonnen te verliezen. In februari 1951 werd in het kasboek melding gemaakt van de aanschaf van 18 schragen. Kort daarop waren er plannen van de fanfare om in de pastorietuin bomen te gaan vellen om ze aansluitend naar de zagerij van Baken te brengen. Baken beloofde zelfs al het timmerwerk gratis te zullen verrichten. Sprengers zegde toe de armaturen, leidingen nodig voor de aanleg van de verlichting voor zijn rekening te zullen nemen. En het kerkbestuur? Die bedachten bij nader inzien dat ze de plek voor op het grasveld voor het H. Hartbeeld toch nog mooier vonden.

Uiteindelijk moest de planologische dienst van de gemeente er aan te pas komen. Die kwam met een slimme oplossing die geen van beide partijen haar zin gaf en wees zelf een locatie aan. Dat werd de openplek waar voorheen de café-winkel-bakkerij van C.L. Aarts aan. Maar daarmee stond er nog geen kiosk. De gemeente Valkenswaard, waartoe Borkel en Schaft sinds 1934 behoorde, wilde alleen haar medewerking verlenen als het om een kiosk op luchtbanden zou gaan die bij toerbeurt zowel in Borkel en Schaft als in Valkenswaard gebruikt kon worden. Voorlopig bleef het bij discussiëren. Het bestuur van EMOS bedacht een voorlopige noodoplossing door een constructie van hout mét een dak te bouwen. Daartoe werd een subsidie van ƒ 3.000,- aangevraagd. Het antwoord liet lang op zich wachten want het duurde tot 1955 voor de kiosk van Borkel en Schaft op de agenda van de raadsvergadering kwam. Eindelijk! Gesteld werd dat de kiosk eigenlijk voor 99% door Borkel en Schaft gebruikt zal worden, maar men was bereid een bedrag van ƒ 1.980,- te verlenen voor de provisorische kiosk. De nodige arbeid voor de opbouw van deze kiosk moest wel uitsluitend door de leden van de fanfare geleverd worden. Een oplossing waar niemand erg blij mee was. Toch leek het er nu op dat de plannen gerealiseerd zouden worden. Alleen, de vraag betreffende de locatie was nog steeds niet opgelost. Daarom bedacht het bestuur van de fanfare dat de heer Frans Kuylaars gemeenteraadslid en woonachtig in Borkel en Schaft misschien zijn invloed zou kunnen aanwenden. Hij werd uitgenodigd om de bestuursvergaderingen van de fanfare bij te wonen en daar werd ineens klare taal gesproken: ‘Er moest een kiosk komen met een diameter van 7.50 meter met voldoende zitplaatsen voor 50 muzikanten. Terloops werd ook nog vermeld dat tijdens de volgende vergadering de exacte plaats gekozen zou worden. De geraamde kosten bedroegen ƒ 4.700,-, de werkzaamheden zullen door muziekanten en bestuursleden worden uitgevoerd. Directe aanpak was aan de orde en daartoe zullen mutaties aangebracht worden op de vorige voorstellen’. Eindelijk kwam er garen op de klos! Want op 14 juli 1955 werd door het gehele bestuur (als rechtspersoonlijkheid) de goedgekeurde aanvraag voor de aankoop van de kiosk ingediend en daarmee was de aansprakelijkheid geregeld. Vanaf dat moment ging het vlot want op 29 augustus 1955 werd de eerste steen geplaatst door Gerard Kersten, beschermheer van de fanfare EMOS. Later werd een groot muziekfeest georganiseerd vanwege de nieuwe kiosk en vanwege het 35-jarig jubileum van de fanfare EMOS.

Helaas, doordat het budget niet toereikend geweest was voor een vast dak, kondigden zich al snel nieuwe moeilijkheden aan. Het aanbrengen, opruimen en drogen van het dak van zeildoek was geen eenvoudige klus. De toegezegde verharding van het terrein door de gemeente liet langer op zich wachten dan toegezegd. Daardoor gingen onderdelen roesten of schimmelen. Wat de onvrede en ergernis tot het uiterste opdreef was het feit dat telkens de toestemming van de gemeente moest worden aangevraagd. Wie er precies met dé ultieme oplossing kwam is niet meer te achterhalen en doet er ook niet toe maar dit bijzondere idee bestond er in de kiosk aan de gemeente te verkopen. Dan was EMOS deze zorg kwijt. EMOS, gemotiveerd door deze aanpak, had ineens volop ideeën. Behalve een vaste kap zou de omgeving aangenaam ingericht kunnen worden. De EMOS zou dan voor ‘zomerconcerten’ in openlucht kunnen zorgen. Alle partijen konden zich in deze toekomstplannen vinden, al het duurde nog geruime tijd, veel gesjouw met het blauw/witte zeildoek voor het zover was. Daarnaast zouden substantiële financiële impulsen van de Borkel en Schaftse bedrijven nodig zijn voor er midden op het Mgr. Kuijpersplein verscheen. Midden jaren 80 van de vorige eeuw, toen de fanfare EMOS haar 13de lustrum vierde, was het zover. Toen werd bij de herinrichting van het Mgr. Kuijpersplein meteen de huidige kiosk van Borkel en Schaft gerealiseerd.