Gemert-Bakelse sagen: reuzen en kabouters

Uit Erfgoedwiki
Ga naar: navigatie, zoeken

Reuzen en kabouters in Gemert-Bakel

Verhalen over reuzen en kabouters komen niet zo veel voor in de Peel maar van elk is er toch wel één te noemen. Er zijn de Peelreuzen die de Maas hebben uitgegraven en die elke avond als ze thuiskwamen van hun werk de modder van hun klompen afschraapten die de verschillende hulten en bulten van de Peel hebben gevormd. Meer specifiek wordt dit wel beweerd van de Weverslose berg in Venray. In Bakel kwamen juist hele kleine vrouwtjes voor. Voordat de kerk überhaupt bestond kwam er op een nacht midden in het dorp een kasteel naar beneden vallen. Het was gigantisch maar het had raam noch deur. Ze hebben het daar eens bekeken maar er gebeurde overdag niets mee. Maar de volgende nacht al, terwijl iedereen sliep, kwamen er kleine vrouwtjes over de muren van het kasteel geklommen. Toen hebben zij in het dorp een wasmand met vuile was met een pakje boterhammen erop gevonden, en toen de eigenares de dag daarop wakker werd vond zij de was schoon en gevouwen aan, zonder boterhammen. Dit verhaal deed als een lopend vuurtje de ronde en elke vrouw vond het een hele uitkomst. Tot er een nieuwsgierig werd en wakker bleef om de kabouters te bespieden. Toen was het verhaaltje uit en is het kasteel met de noorderzon vertrokken.

Bronnen:

Sinninghe, J.R.W., Noordbrabants Sagenboek, 1964, Kruseman, ‘s-Gravenhage

Van den Brand, M.P.J., Lief en leed in en over de oude Peel, 1983, Venray

Van Emstede, E., Zo was Bakel en Bakel lacht, 1959, Uitgeverij M.J.A. v. Emstede-Kerckhoffs, Bakel