Budel, De IJzeren Rijn
IJzeren Rijn
In 1830 riep België de onafhankelijk uit. Koning Willem І zond 10.000 soldaten naar in de bekende 10 daagse veldtocht. Deze kon niet voorkomen dat de onafhankelijkheid toch een feit werd. België kreeg een nieuwe grondwet en in 1839 werd het scheidingsverdrag ondertekend. België kreeg het recht van doortocht over Nederlands grondgebied kreeg. In het IJzeren Rijn verdrag van 1873 werd geregeld dat het een railverbinding werd en dat België een spoorweg mocht aanleggen van Antwerpen naar Duitsland. De officiële naam van deze spoorlijn was “Grand Central Belge”, maar werd veel bekender onder de naam IJzeren Rijn. België koos voor een traject dat via Hamont bij Budel–Schoot Nederland binnen kwam en daarna via Weert en Roermond naar het Roergebied in Duitsland zou lopen. Met deze IJzeren Rijn kreeg de haven van Antwerpen een korte en rechtstreekse verbinding met het belangrijke Roergebied in Duitsland. Het traject van de IJzeren Rijn werd totaal 162 km lang, waarvan 96 km over Belgisch grondgebied, 48 km over Nederlands en 18 km over Duits grondgebied ging lopen. De afstand van de Belgische grens tot Weert bedraagt 8 km en het traject loopt 5 km langs, of door, het Meinweg gebied. Het verdrag regelde ook dat België de kosten van de aanleg moest betalen. Deze aanleg werd voortvarend ter hand genomen, want al op 2 juni 1879 reden de eerste goederentreinen van Antwerpen naar het Roergebied, op 30 juni 1879 gevolgd door de eerste personentreinen. De komst van de zinkfabriek naar Budel en het ontstaan van Dorplein heeft voor een groot gedeelte van de IJzeren Rijn afgehangen. Deze verbinding werd in de volksmond "IJzeren Rijn" genoemd, daar een binnenschip een moeilijker weg had dan een trein om vanuit Antwerpen de Rijn te bereiken. Aan deze spoorlijn lag te Groot-Schoot het station “Budel”.
