WWII: Lancaster en Burg. Wijtvliet monument, De Rips: verschil tussen versies

Versie van 30 mei 2011 om 12:24

Lancaster en Burg. Wijtvliet monument

Deze schutter wilde niet gaan liggen De machtige Lancaster bommenwerpers zijn een stuk geschiedenis uit W.W II. De veteraan staartschutter Eddie Hansen vloog met Lancasters en vertelt Frazer Guild waarom hij wil dat er een van de weinigen die nog over zijn hier in WA gehouden moeten worden. Op 12.000 voet (4000 meter) boven donker Europa werd het leven van de man uit Perth, Eddie Hansen voor altijd veranderd. De staartschutter van de Lancaster was op zijn 54ste operationele oorlogsvlucht en zijn geluk had al langer geduurd dan normaal was voor iemand van een bommenwerperbemanning die constant achtervolgd werd door de nachtjagers van de Luftwaffe. Met een driekwart maneschijn was de viermotorige bommenwerper een bijna perfect doel en de “skipper” Group Captain Evans-Evans liet het vliegtuig heen en weer draaien zodat ze de blinde hoek onder het vliegtuig toch in de gaten konden houden. De speciaal bij elkaar gezochte bemanning was tevreden met hun Path Finder missie naar het Mittelland kanaal bij Gravenhorst. Het was de taak van de Path Finders om het doel te markeren voor de hun volgende bommenwerpers en ofschoon ze al op weg naar huis waren wisten ze dat ze nog steeds zeer kwetsbaar waren voor de Duitse azen die al duizenden Lancaster bemanningen hadden gedood. Dhr. Hansen kon de activiteiten van de jagers zien en af en toe een vuurbal die verscheen als er een andere Lancaster werd geraakt. Hij had een voorgevoel dat ergens iets rond hun vloog en vroeg de Skipper om verder te gaan met het heen en weer draaien van het toestel zodat ze verder konden zoeken. Nadat ze een bocht van links rechtuit gingen vliegen zag Dhr Hansen een verblindende flits van brandende benzine. Dit werd onmiddellijk gevolgd door een intense hitte en er stroomde oranje licht langs de achtergeschutskoepel. Het vliegtuig stond in brand en ik zei dit over de intercom, “Skipper, we zijn geraakt”. “Evans-Evans antwoordde, “Ik weet het”, en onmiddellijk hierna schreeuwde hij naar ons om er uit te springen. “Vuur stroomde langs me heen en toen zag ik een gedeelte van de linkervleugel afbreken en de Lancaster ging over in een tolvlucht die iedereen vast pinde in de romp vanwege de centrifugaal kracht”. Vanwege dit gevaar, had Dhr. Hansen er op gestaan een parachute te krijgen van het type dat door de vliegers gebruikt werd in plaats van een die naast de koepel in de romp gehangen moest worden. Toen het toestel naar beneden ging rukte hij aan de kabel die de dubbele schuifdeur van de koepel opende en drukte zijn achterwerk in de slipstroom. Toen trok hij aan het parachutekoord, het risico nemende dat deze vuur zou vatten van de vlammen die langs de romp stroomden vanaf de voorkant. De parachute opende zich en hij ging als een kurk uit een champagnefles uit het vliegtuig. De achterkant van zijn hoofd raakte de top van de koepel en hij was bewusteloos. Ik herinner me vaag dat ik bij kwam, hangende onder de parachute en zag een vuur onder me op de grond. Ik dacht dat ik op het vliegtuig zou landen en werd toen voor de tweede keer bewusteloos. Hij kwam bij in een omgeploegd veld. Zijn hoofd en borst deden zeer en beide enkels had hij verstuikt. Zijn zeven collega’s waren dood in het brandende vliegtuig, 300 meter verderop. Dhr. Hansen sleepte zich zelf op zijn ellebogen weg om een veiliger plek te vinden om zich te verbergen omdat hij niet wist of hij in bevriend dan wel in vijandelijk gebied was geland. Na een dag of zo in de veiligheid van de bossen die hij had bereikt draaide hij zich om en zag een grote man naast hem staan met klompen aan. De Nederlander was aan het zoeken naar Dhr. Hansen en nadat hij hem had verzekerd dat hij in bevriend gebied was nam hij hem op de rug en droeg hem het bos uit naar zijn fiets die in de nabijheid stond. De redder propte de gelukkige heer Hansen op de fiets en duwde deze naar een boerderij waar Britse soldaten opgeroepen waren. Voor de heer Hansen was de oorlog nu over, die een jaar eerder een DFC, (Distinguised, Flying Cross) had gekregen voor zijn vakmanschap en dapperheid tijdens de Path Finders markeervluchten. Maar nu wordt er een andere strijd gevochten door Dhr. Hansen (68) uit Yokine en andere Lancaster veteranen omdat de mogelijkheid er is dat de bommenwerper die tentoon gesteld is in het RAAF museum in Bullcreek verkocht gaat worden om zo aan de benodigde gelden te komen. In de nacht dat hij werd neer geschoten, 21 februari 1945, werden nog acht Lancasters neer gehaald in het zelfde gebied. Onderzoekers geloven dat hier de Duitse aas Majoor Heinze-Wolfgang Schaufer verantwoordelijk voor was. Het is voor al deze bemanningen en 58.000 luchtmacht mensen die gedood werden dat ze geloven dat dit vliegtuig moet blijven als een aandenken. De Lancaster en andere toestellen zoals de Stirling en Halifax braken de ruggengraat van de Duitse militaire macht en verkortten de oorlog zonder twijfel, zegt de heer Hansen, die op 18 jarige leeftijd Kalgoorlie verliet om dienst te nemen bij de RAAF. “Er zijn duizenden jongere Australiërs die dienst deden in Bomber Command en velen waren toen nog teenagers”. “Het is ook voor de grondbemanningen die zo hard werkten in slechte condities om ons vliegende te houden en ook voor de WAAF’s in alle secties. “De Lancaster is omschreven als een juweel in de kroon van het museum en dat is het ook”. “Mijn verhaal is er een van de honderden over dit ongelofelijk vliegtuig. Het werd een deel van ons en wij werden een deel van het vliegtuig. Het is ondenkbaar dat ze dit enige over gebleven toestel dat we hier hebben gaan verkopen. De president van de RAAF Association, Dhr. Tom Scully zei dat er nu een kleine kans was dat het uitgesteld zou worden vanwege een suggestie die gedaan is door de premier Dr. Lawrence om aan een loterij mee te doen. De AVRO Lancaster is een van de twee die nog in Australie is en een van de twaalf die er in de wereld nog bestaan. De Association heeft $ 1.5 miljoen dollar nodig om het museum met zijn 20 vliegtuigen te kunnen runnen.